Moje ulubione ragu

     Z ragu to bardzo trudna sprawa. Kazdy robi je na swoj sposob i zazwyczaj jest przekonany, ze to jedyny sluszny sposob. Za kazdym razem wiec jedzenie ragu to jedna wielka niespodzianka, jeszcze nigdy nie jadlam dwoch takich samych. Tak naprawde zawsze wydaje mi sie to nieprawdopodobne, bo skladniki sa zawsze te same, a w zwiazku z tym, ze jest ich tak niewiele, wcale nie daja duzego pola do popisu. Do mojego ulubionego przepisu doszlam metoda prob i bledow, bazujac sie na wielu roznych wersjach, poniewaz dlugo nie bylam zadowolona ze smaku. Dopiero jak ktos podpowiedzial mi, zeby przypalic troche mieso i warzywa przed dodaniem wina. I to okazalo sie kluczem sukcesu do mojego ragu idealnego;)

     Idealnym makaronem do ragu jest taki, ktory ma chropowata powierzchnie, dzieki ktorej ‘utrzyma’ on tak ciezki sos. Najbardziej znane to tagliatelle, ktore tak jak ragu pochodza z regionu Emilia-Romagna. My jednak zyjac w klimatach Toskani i Veneto, zazwyczaj jemy go z bigoli (w Toskanii nazywaja sie‘pici’ i chociaz wszyscy twierdza, ze bigoli i pici to cos zupelnie innego, moje oczy i podniebienie, recza ze tak nie jest). To takie grube, swieze spaghetti, ktore z ragu jest wprost idealne.




Moje ulubione ragu

- 2 duze cebule
- 4 marchewki
- 3 laski selera naciowego
- 600g mielonej chudej wolowiny
- szklanka dobrego czerwonego wina
- duza puszka pomidorow pelati
- oliwa z oliwek
- sol i pieprz
- 2 liscie laurowe

     Na oliwie zeszklic cebule i nastepnie dodac starte na tarce lub pokrojone na male kawalki warzywa. Gdy juz zmiekna dodac mieso mielone i dobrze wymieszac. Smazyc, az zacznie przyklejac sie do scianek garnka i troszeczke przypalac (tzn. ma zbrazowiec, a nie zczerniec;)). Wlac wino i poczekac, az odparuje. Nastepnie zmniejszyc ogien i dodac lisc laurowy i pomidory z puszki. Gotowac przez godzine lub poltorej az ladnie zgestnieje, na koncu doprawic wg smaku.